Büyüdüm, Bozuldu Büyü

  Ne güzeldi değil mi çocukluğumuz, okuldan eve dönerken önlüğümüzü çıkarır eve fırlatır, sokağa çıkardık. Sonra 5 dk içinde sokakta 15 kişi olurduk. Üst sınıftanda alt sınıftanda çocuklar gelir beraber top oynardık, saklambaç oynardık, kovalamaca oynardık. Mahalle maçları yapardık.


Maçlar mahallenin boş arsalarında oynanırdı. Topumuz komşunun bahçesine gidince, sıra kimdeyse o alır gelirdi topu. Sokak kurallarına itiraz eden olmazdı. Maç bitince toprak kokan ellerimizi tozlu pantolonumuzun cebine atar bozuklukları ortaya koyardık. Mahalle bakkalından kola alır ve bardak aldıktan sonra sokağa oturur içerdik. En güzel saf duygularımızla severdik birbirimizi. Hep mutluyduk, huzurluyduk, sevecendik.

  Büyüdük, büyü bozuldu mu? Tabi ki hayır. Büyüdük gözümüzü hırs, para bürüdü dememi beklemeyin. Oyunu kurallarına göre oynamak önemlidir. Tabi ki burdan adaletsizlikten vs. bahsetmediğimi sizde iyi biliyorsunuz. Küçükken biliyorduk eve gittiğimizde bizi sıcak çorbanın beklediğini, büyüyünce biliyoruz eve gidince bizi sıcak çorbanın beklemediğini :)

  Evde çorbanın yanına birde tuz, ekmek istemişiz. Bu etkenler bizde yaşam kalitemizi artırma isteği uyandırmış. İş hayatında başarılı olma hedefi koydurmuş. Birde kapitalist düzende yaşayınca bu etkenler iyice sivrilmiş. Durum böyle olunca hırsta artar, ani mutluluğa ve ani hüzne kapılmakta kolaylaşır, insan yalnızlığıda artar. Dedikya oyunun kuralları böyledir, 21.yy'ın ilk yıllarının kuralları insanları bu duygulara ve davranışlara sürükler. Doksanların çocuklarının sokaklarda oyunlar oynamaları ve günümüz çocuklarının telefon, laptop oyunları oynamaları gibi. Doksanların iletişiminin reel alemde, günümüzün iletişiminin sanal alemde olması gibi.